วันพุธที่ 18 พฤษภาคม พ.ศ. 2554

ខោមទុស្សសូត្រ​កថា

អ្នក​អង្គ​ម្ចាស់​ស៊ីសុវត្ថិ - កេតសមារ័ក្ស វត្ត​បទុមវតី ក្រុង​ភ្នំពេញ
ទេសនា​ដាក់​វិទ្យុ​ឃោសនសព្ទ​នៃ​ប្រទេស​កម្ពុជា កាល​ពី​ថ្ងៃ ៨ រោច ខែ​កត្ដិក ឆ្នាំ​ជូត សំរិទ្ធិស័ក
ព. ស. ២៤៩១ (២៤ - ១១ - ៤៨)
នមោ តស្ស ភគវតោ អរហតោ សម្មាសម្ពុទ្ធស្ស ។
ពេល​នេះ​អាត្មា​ភាព​នឹង​សម្ដែង "ខោមទុស្សសូត្រ" ផ្សាយ​តាម​វិទ្យុ​ឃោសនសព្ទ​នៃ​ប្រទេស​កម្ពុជា ចែក​ជូន​ដល់​ទ្រង់​នឹង​អស់​លោក​អ្នក​ទាំង​ពួង ដើម្បី​ឲ្យ​កើត​សតិ​បញ្ញា នឹង​សេចក្ដី​ជ្រះ​ថ្លា ដូច​មាន​ព្រះ​បាលី​ថា នេសា សភា យត្ថ ន សន្តិ សន្តោ ជាដើម ។
សម័យ​មួយ​សម្ដេច​ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះ​ភាគ​ទ្រង់​គង់​ក្នុង​ខោមទុស្ស​និគម, វេលា​ព្រឹក ១ ស្ដេច​ចូល​ទៅ​បិណ្ឌបាត បាន​ជួប​នឹង​ពួក​ព្រាហ្មណ៍ ។ មាន​ព្រាហ្មណ៍ ១ នាក់​ជា​នាយក​ធំ​ក្នុង​ទី​ប្រជុំ​នោះ បាន​ឃើញ​ព្រះ​ពុទ្ធ​អង្គ​ក៏​មាន​វាចា​ពោល​មើលងាយ​ថា មិន​មាន​ជន​ពួក​ណា​ដឹង​សេចក្ដី​សមាគម​របស់​យើង​ទេ សូម្បី​សមណៈ​នេះ​ក៏​មិន​ដឹង ។ គ្រា​នោះ សម្ដេច​ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះ​ភាគ​ទ្រង់​ប្រដៅ​ពួក​ព្រាហ្មណ៍​នោះ​ថា នេសា សភា យត្ថ ន សន្តិ សន្តោ ដូច្នេះ​ជាដើម សេចក្ដី​ថា សប្បុរស​អ្នក​ស្ងប់​រៀបរយ​មិន​មាន​ក្នុង​ពួក​ឯ​ណា ពួក​នោះ​មិន​ឈ្មោះ​ថា "សភា" អ្នក​ណា​មិន​និយម​ធម៌ អ្នក​នោះ​មិន​ឈ្មោះ​ថា​សប្បុរស អ្នក​ដែល​លះ រាគៈ ទោសៈ មោហៈ បាន ហើយ​និយាយ​ធម៌ បាន​ឈ្មោះ​ថា​ជា​សប្បុរស ។
អធិប្បាយ​សេចក្ដី​ថាៈ មនុស្ស​ទាំងឡាយ​ក្នុង​លោក​មិន​រើស​ថា​ជាតិ​ណា ភាសា​ណា​ទេ សូម្បី​នឹង​មាន​បុណ្យ មាន​រិទ្ធី ក៏​នឹង​នៅ​តាម​ទំនើង​ខ្លួន​មួយ​មិន​បាន តោង​អាស្រ័យ​អ្នក​ដទៃ ព្រោះ​អ្នក​នៅ​ក្នុង​លោក​សន្ធិវាស​នេះ រមែង​មាន​កិច្ច​ការងារ​ទាក់ទង​ដល់​គ្នា​នឹង​គ្នា ដូច​មនុស្ស​នៅ​ក្នុង​ទូក​មួយ​ដូច្នោះ ។ ជា​ធម្មតា​របស់​មនុស្ស​ពួក​ច្រើន រមែង​មាន​សេចក្ដី​ឃើញ​រួម​គ្នា​ខ្លះ មនុស្ស​ខ្លះ​មាន​អធ្យាស្រ័យ​ល្អ ប្រកប​ដោយ​មេត្តា មនុស្ស​ខ្លះ​មាន​អធ្យាស្រ័យ​កាច​ប្រាស​ចាក​មេត្តា​ករុណា មនុស្ស​យើង​មាន​ចិត្ត​ផ្សេង​គ្នា​ដូច្នេះ ទើប​ជា​ហេតុ​ឲ្យ​សំដែង​កិរិយា​ចេញ​មក​ឲ្យ​ប្រាកដ​ដល់​ភ្នែក​លោក ដូច​មាន​ពាក្យ​តិះដៀល នឹង​សរសើរ​ថា អ្នក​នោះ​ជា​មនុស្ស​មិន​ល្អ អ្នក​នោះ​ជា​មនុស្ស​សភាព​រៀបរយ អ្នក​នោះ​ជា​សម្បត្តិ​មនុស្ស​ល្អ អ្នក​នោះ​ជា​សម្បត្តិ​នៃ​មនុស្ស​អាក្រក់ គួរ​គប់ គួរ​និយាយ គួរ​និយម​រាប់អាន​ដូច្នេះ​ជាដើម ប្រាកដ​មាន​ក្នុង​លោក​យើង​សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ ។ លោក​អ្នក​ជ្រាប​ស្រាប់​ហើយ​ថា មនុស្ស​ពួក ១, គណៈ ១, សមាគម ១, ជាតិ ១, ឬ​រហូត​ដល់​ផ្សេង​ជាតិ ផ្សេង​ភាសា ដែល​បាន​រួម​គ្នា​ទៅ​នេះ រមែង​មាន​ល្អ​នឹង​អាក្រក់ ទៅ​ច្រឡូក​ច្រឡំ​លាយ​គ្នា​ស្មើ ដូច្នេះ​ហើយ ផល​ក៏​គង់​មាន​ថា បើ​គណៈ​ណា ពួក​ណា សមាគម​ណា ទី​ប្រជុំ​ណា​មាន​មនុស្ស​ល្អ ជា​អ្នក​ណែនាំ​ជា​ប្រធាន ពួក​ជន​នោះ ៗ រមែង​មាន​រាសី​សុវត្ថិភាព ចំរើន​ដោយ​លំដាប់ ចំណែក​ពួក​ណា ដែល​ប្រាស​ចាក​មនុស្ស​ល្អ​ហើយ ពួក​នោះ​ក៏​រមែង​រៀបរោយ​ហោច​ស្ដួច​ទៅ​កាន់​សេចក្ដី​វិនាស ហិនហៃ​ជា​លំដាប់​តែ​ម្ដង ប្រហែល​គ្នា​នឹង​ទូក​ដែល​គ្មាន​ចង្កូត​ដូច្នោះ ។ មនុស្ស​ទាំងឡាយ​អ្នក​ប្រជុំ​គ្នា ដោយ​កិច្ចការ​នីមួយ ទោះ​ជា​គតិលោក​ក្ដី គតិធម៌​ក្ដី ជា​ធម្មតា​ទៅ​ឯង ដែល​នឹង​មាន​ពាក្យ​ជជែក​ប្រកែក​គ្នា កើត​ជា​មាត់​ករ​ឡើង ព្រោះ​មាន​សេចក្ដី​ឃើញ​ផ្សេង​គ្នា ឬ​យល់​ផ្សេង​គ្នា មនុស្ស​ខ្លះ​ជា​មេ​មានៈ​ទិដ្ឋិ​រឹង ប្រកាន់​សេចក្ដី​ដឹង​ឃើញ​របស់​ខ្លួន​ជា​ប្រមាណ សេចក្ដី​ខុស​ត្រូវ​ល្អ​អាក្រក់​យ៉ាង​ម៉េច ក៏​មិន​ស្ដាប់​ពាក្យ​របស់​អ្នក​ដទៃ​ឡើយ កាល​បើ​ដូច្នេះ ទើប​លោក​ពោល​ថា បើ​ប្រាស​ចាក​អ្នក​ស្ងប់​រម្ងាប់​ជា​គោល​ជា​ប្រធាន​ចាំ​បង្ហាញ​សេចក្ដី​ខុស​ ត្រូវ​ដាស់​តឿន ណែនាំ​ឬ​កាត់​សេចក្ដី​យ៉ាង​ដាច់​ខាត​ក្នុហង​ពួក​នោះ​ហើយ សេចក្ដី​បែក​ខ្ញែក​គ្នា សេចក្ដី​វិវាទ សេចក្ដី​ប្រេះ​ឆា​ក៏​នឹង​កើត​ឡើង ក្នុង​ទី​បំផុត មនុស្ស​ពួក​នោះ ក៏​ត្រូវ​ប្រាស​ចាក​សេចក្ដី​ព្រមព្រៀង​នូវ​គ្នា​នឹង​គ្នា នឹង​គ្រប់គ្រង​រក្សា​គ្នា​ជា​ពួក​មិន​ជាប់ មាន​តែ​ប្រទូសរ៉ាយ​បៀតបៀន​ដល់​គ្នា​នឹង​គ្នា ដរាប​ក្លាយ​ទៅ​ជា​ទោសៈ កើត​សេចក្ដី​បដិឃៈ ឃ្នាន់ខ្នាញ់​មើល​មុខ​គ្នា​មិន​ត្រង់ ។ បើ​មាន​សេចក្ដី​ប្រទូសរ៉ាយ​គ្នា​ហើយ ពួក​នោះ​នឹង​ឈ្មោះ​ថា ជា​ទី​ប្រជុំ​យ៉ាង​ដូចម្ដេច​បាន ។ ពួក​ប្រជុំ​ដែល​នឹង​បាន​នាម​ថា សភា​នោះ ត្រូវ​មាន​ច្បាប់​ទំនៀម​ទម្លាប់ ដែល​ត្រូវ​តាម​ធម៌​ជា​គោល ព្រម​ដោយ​លោក​អ្នក​ស្ងប់​ស្ងៀម​រៀបរយ​ជា​ប្រធាន​ចាំ​អធិប្បាយ​សេចក្ដី​ខុស​ ត្រូវ​ពន្យល់ ចង្អុល​ឲ្យ​ឃើញ​ច្បាស់ ហើយ​ប្រាថ្នា​របស់​ជា​ប្រធាន ដើម្បី​នឹង​ដឹកនាំ​ទៅ​កាន់​សាមគ្គី​ធម៌​ដរាប​ទៅ ពួក​នោះ​ទើប​នឹង​ឈាន​ជំហាន ដំណើរ​ទៅ​មុខ​កាន់​សុវត្ថិ​ចំរើន​បាន​ប្រាស​ចាក​ឧបសគ្គៈ​ផ្សេង ៗ ដែល​នឹង​ចូល​មក​ទទឹង​ទាស់​រារាំង ។
ខ​នេះ​គប្បី​ឃើញ​ក្នុង​ទីឋាន ប្រជុំ​នាន​ដែល​បាន​នាម​ថា សភា ដែល​តាំងឡើង​ក៏​មាន​ច្រើន ការ​ដែល​ចាប់​ឲ្យ​មាន​សភា​នាយក នឹង​ឧបនាយក​រហូត​ដល់​សមាជិក​នៃ​សភា​ជាដើម​នេះ ក៏​ដើម្បី​ប្រាថ្នា​នឹង​ធ្វើ​ពួក​ប្រជុំ​នោះ ៗ ឲ្យ​ឈាន​ជំហាន​ទៅ​កាន់​សេចក្ដី​សាមគ្គី​ព្រមព្រៀង​ជា​មួយ​គ្នា មិន​ប្រព្រឹត្ត ដើម្បី​កល​ហវិវាទ បែក​ខ្ទាំ​ប្រែះ​ឆា​ដល់​គ្នា​នឹង​គ្នា ទើប​សម្ដេច​ព្រះ​ទសពល​ជា​ម្ចាស់ ទ្រង់​ឃើញ​ថា​មនុស្ស​មាន​អធ្យាស្រ័យ​ល្អ ប្រព្រឹត្ត​ល្អ​ដោយ​ត្រៃ​ទ្វារ អ្នក​ស្ងប់​រៀបរយ ព្រម​ទាំង​ប្រកប​ដោយ​ប្រីជា​ញាណ​រមែង​ជា​បន្ទាត់ ឬ​ប្រមុខ​របស់​គណៈ​ផ្សេង ៗ ដែល​ប្រជុំ​គ្នា​ជា​ពួក​ដូច្នោះ ព្រះ​អង្គ​ទើប​បាន​ត្រាស់​ពុទ្ធវចនៈ នេះ​ល្មម​ជា​គ្រឿង​កំណត់​ថា នេសា សភា យត្ថ ន សន្តិ សន្តោ ប្រែ​សេចក្ដី​ថា​មនុស្ស​អ្នក​ស្ងប់​រៀបរយ​មិន​មាន​ក្នុង​ពួក​ឯ​ណា ពួក​នោះ មិន​ឈ្មោះ​ថា​សភា​ដូច្នេះ ។
ប្រការ​មួយ​ទៀត មនុស្ស​ទាំងឡាយ គ្រប់​រូប គ្រប់​នាម គ្រប់​ពួក មិន​កំណត់​ប្រភេទ​នឹង​ភូមិ​ជាន់​ថា​ក្សត្រ ឬ គហបតី សេដ្ឋី រាស្ត្រ​ទេ ក្រ​ណាស់​ដែល​នឹង​ដឹង​បាន​ថា អ្នក​នេះ​ល្អ អ្នក​នេះ​អាក្រក់ តែ​ដូច្នេះ​ក៏​មិនមែន​ហើយ បើ​ប្រសិន​ជា​អ្នក​មាន​បញ្ញា ប្រើ​សេចក្ដី​សង្កេត​មើល​កិរិយា​មនុស្ស​ទាំងឡាយ គង់​សំដែង​កិរិយា​ឲ្យ​ចេញ​មក​ប្រាកដ​ខាង​ក្រៅ​តាម​ផ្លូវ​កាយ​វាចា អាច​កំណត់​សំគាល់​ដឹង​បាន​ថា មនុស្ស​នេះ​ល្អ - អាក្រក់ អ្នក​នេះ​គំនិត​ជ្រៅ ឬ អ្នក​នេះ​គំនិត​រាក់ សេចក្ដី​ដឹង​ជ្រៅ ឬ រាក់ បើ​ពោល​ជា​ធម៌ គង់​អាង​ហេតុ​ផល​ជា​បង្អែក អាច​ពិសោធ​ឲ្យ​ឃើញ​សេចក្ដី​ពិត​បាន ជា​វាចា​ដែល​ត្រូវ​តាម​បណ្ឌិត​និយម មិន​កន្លង​សម័យ មិន​ប្រព្រឹត្ត​ទៅ​ដើម្បី​បៀតបៀន​ខ្លួន​នឹង​អ្នក​ដទៃ និយាយ​ពាក្យ​តែ​សុភាសិត​ជា​ពាក្យ​ពិត​ជា​ពាក្យ​ប្រកប​ដោយ​មេត្តា​ចិត្ត ជា​ពាក្យ​ទន់​ផ្អែម ដែល​ប្រកប​ដោយ​ប្រយោជន៍​ជា​ផល​សម្រេច​មក​ពី​សម្មាទិដ្ឋិ សេចក្ដី​ឃើញ​ប្រពៃ នឹង​សម្មាសង្កប្បោ ដំរិះ​ប្រពៃ​ជា​បទដ្ឋាន ។ ប្រការ​មួយ​ទៀត អ្នក​ដែល​និយាយ​សំដី គួរ​និយាយ​កថា​វត្ថុ មាន​អប្បិច្ចក​ថា​ជាដើម និយាយ​ដឹកនាំ​ឲ្យ​មាន​សេចក្ដី​ប្រាថ្នា​តិច មិន​ឲ្យ​មាន​សេចក្ដី​ប្រាថ្នា​ច្រើន ដោយ​ប្រកាន់​គោល​ធម៌​គឺ អត្តញ្ញូតា សេចក្ដី​ស្គាល់​ប្រមាណ​ខ្លួន​ជាដើម អ្នក​និយាយ​ធម៌​មាន​ឡាក់ឋាន រមែង​បាន​នាម​តាម​សាសន​វោហារ​ថា​ជា​សប្បុរស​គឺ​មនុស្ស​ល្អ អ្នក​ដែល​និយាយ​មិន​ចូល​ជា​រឿងរ៉ាវ មិន​ប្រកប​ដោយ​អត្ថ​ធម៌ មិន​ប្រកប​ដោយ​ប្រយោជន៍ ជា​វាចា​ដែល​ប្រាសចាក​ឡាក់ឋាន នឹង​រមែង​ប្រព្រឹត្ត​ទៅ​ដើម្បី​បៀតបៀន​ខ្លួន​នឹង​អ្នក​ដទៃ ដូច​វាចា​ទាប​អាក្រក់​ធ្វើ​អ្នក​ដទៃ​ឲ្យ​ឈឺ​ចិត្ត​ក្ដៅ​ក្រហាយ កោស​រូស​ប៉ះ​ពាល់​ដល់​អ្នក​ដទៃ ជា​ខ្សែ​ឈ្នួន​នៃ​សេចក្ដី​ប្រែះឆា​បែប​ទំលាយ ជិត​ដល់​សេចក្ដី​ក្រោធ មិន​ប្រព្រឹត្ត​ទៅ​ដើម្បី​សមាធិ​ធម៌ ម្យ៉ាង​ទៀត​សូម្បី​អ្នក​ដែល​ពោល​វាចា កោស​រូស​ជេរ​ត្នះ តិះ​ដៀល​អ្នក​ដទៃ ឈ្មោះ​ថា​ជា​អ្នក​ពោល​វាចា​មាន​ទោសៈ​ជា​គ្នា នៅ​អែបនែប​ជា​មួយ បុគ្គល​អ្នក​និយាយ​មិន​ជា​ធម៌ ឃើញ​តែ​សេចក្ដី​ល្អ សេចក្ដី​ត្រូវ​របស់​ខ្លួន​ជា​ប្រមាណ យ៉ាង​នេះ​នឹង​ឈ្មោះ​ថា​សម្បុរស​ដូចម្ដេច​បាន គួរ​ហៅ​ថា​សប្បុរស គឺ​មនុស្ស​ពាល​វិញៈ បើ​ទុក​ជា​រៀន​សូត្រ​ចេះ​ដឹង​ច្រើន​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ ក៏​គង់​មិន​ផុត​អំពី​នាម​ជា​មនុស្ស​ថោកទាប គ្មាន​សេចក្ដី​គិត - សេចក្ដី​សិក្សា - ដំរះ​ចេះ​ដឹង ជា​មនុស្ស​ល្ងង់​ខ្លៅ​គ្មាន​បញ្ញា ។ លោក​អ្នក​ប្រាថ្នា​ជា​បណ្ឌិត ឬ​ប្រាថ្នា​មង្គល​សួស្ដី​ដល់​ខ្លួន គួរ​លះ​វៀរ កុំ​គប់​សមាគម​នឹង​មនុស្ស​ដូច្នេះ ព្រោះ​ការ​នៅ​រួម​ដោយ​មនុស្ស​ចំពូក​នេះ ជា​ហេតុ​នាំ​ឲ្យ​កើត​ទុក្ខ​ទោស​ជា​ដរាប សម​ដូច​ពុទ្ធភាសិត​ចង​ទុក​ថាៈ ពាល​សង្គត ចារី ហិ ទីឃមទ្ធាន សោចត‍ិ សេចក្ដី​ថា ជន​អ្នក​គប់​រក​មនុស្ស​ពាល​ទាំងឡាយ​រមែង​សោយ​សោក អស់​កាល​ដ៏​យូរ, រាគញ្ច ទោសញ្ច បហាយ មោហំ អ្នក​ដែល​លះបង់​នូវ​រាគៈ ទោសៈ មោហៈ បាន​ហើយ និយាយ​ជា​ធម៌ ឈ្មោះ​ថា​សប្បុរស​យ៉ាង​ខ្លាំង ។
រួម​សេចក្ដី​ព្រះ​ធម្ម​ទេសនា​ដូច​បាន​ពណ៌នា​មក​នេះ ជា​អត្ថាធិប្បាយ​ក្នុង​សោមទុស្សសូត្រ ដោយ​សង្ខេប​ជា​អវសាន​ទេសនា កាល​ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះ​ភាគ​ទ្រង់​ទេសនា​ចប់​ហើយ ពួក​ព្រាហ្មណ៍​ក្នុង​ខោមទុស្ស​និគម​ក៏​នាំ​គ្នា​ត្រេកអរ​ទទួល​ឱវាទ ប្រកាស​ថ្វាយ​ខ្លួន ជា​ឧបាសក​ក្នុង​ព្រះ​ពុទ្ធសាសនា ដរាប​អស់​ជិវិត​ដោយ​ប្រការ​ដូច្នេះ ។
រតនយានុភាវេន ដោយ​អានុភាព​នៃ​ព្រះ​រតនត្រៃ សូម​ចូល​មក​ជា​បដិពាហរោបាយ ការពារ​បិទបាំង​រាំងរា​ឧបទ្ទវន្តរាយ នឹង​រោគាភ័យ​ឧបទ្រព​ចង្រៃ កុំ​ឲ្យ​កើត​មាន ដល់​ព្រះ​ករុណា​ជា​អម្ចាស់​ជីវិត​លើ​ត្បូង ទាំង​ប្រជាជន​ក្នុង​កម្ពុជរដ្ឋ​ទាំង​មូល សូម​បាន​ដល់​នូវ​ការ​លូតលាស់​សួស្តី ប្រកប​ដោយ​សេចក្ដី​ថ្កុំថ្កើង​រុងរឿង​គ្រប់​ប្រការ កុំ​បី​ឃ្លៀងឃ្លាត​ឡើយ ឯវំ ។
ចប់ 
ប្រភព http://www.budinst.gov.kh/?q=node/293

0 ความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น